Vorige bericht
Vorige bericht
“Mijn lichaam was op. Ik zat thuis en ik kon vrijwel niks”.
Tamira (21) blikt terug op een aantal jaar geleden. Een zware burnout wordt gevolgd door een flinke longontsteking, waarna er geen greintje energie meer over is. Tamira, dan vijftien jaar oud, komt thuis te zitten. Door de intense vermoeidheid komt ze steeds minder buiten.
“Er was geen energie meer en zonder energie is er ook weinig motivatie omdat je bijna niks kan”, vertelt Tamira. Ze komt steeds meer vast te zitten.
Er komt een klein beetje verandering in de situatie als er een lief, enthousiast kwispelende puppy in huis komt. Een huisdier, helemaal voor Tamira. Het idee: voor een lief levend wezentje zorgen, kan helpen om weer wat motivatie te krijgen en meer naar buiten te gaan. Die gedachte blijkt juist: puppy Dyfra helpt Tamira om weer in actie te komen. Heel langzaam – meegroeiend met de pup – bouwt Tamira weer wat conditie én hoop op.
Gefascineerd verdiept Tamira zich in de opvoeding van honden en stuit via sociale media op een manier van trainen in Amerika die haar aanspreekt: cooperative care, samenwerken met de hond en de controle aan de hond geven in plaats van de hond te controleren.
Deze opvoedstijl is anders dan hoe het thuis gaat en het verschil van mening hierin zorgt voor terugkerende wrijving onderling. Mede omdat de interactie tussen ouder en hond ook een spiegel blijkt voor Tamira.
Het rakelt veel op. Zoveel dat ze op dat moment niet weet hoe ze verder moet. Daarom meldt Tamira zich begin 2018 aan bij de zorgboerderij van Landgoed de Peerdegaerdt. De intake met coach Chantal klikt meteen en in september 2018 start Tamira met haar hulpverleningstraject.
Haar eerste dag op De Peerdegaerdt kan Tamira zich niet meer zo voor de geest halen. Ze vond het spannend, dát weet ze wel.
“Ik zat er heel erg mee dat mijn energieniveau weg was” vertelt ze. “Er was gewoon helemaal geen energie. Het enige wat ik langzamerhand op een dag kon doen was de hond uitlaten. Hoe moest ik dan een ochtend op de zorgboerderij meehelpen?”
Het toverwoord blijkt ‘tijd’. Druk op het herstelproces werkt juist averechts en Tamira blijkt gebaat bij hele kleine stapjes en heel veel ruimte voor haar proces. Er is eerst in haar hoofd heel veel werk te doen. Daarvoor gaat ze aan de slag met coach Chantal die het traject start met paardencoaching. Dit blijkt – door de ontdekkingstocht naar de andere manier van werken met dieren – teveel af te leiden. Chantal besluit over te stappen op jongeren- en re-integratie coaching met reflecterende, inzicht gevende gesprekken vanuit een holistische benadering.
Een lang innerlijk herstelproces begint. Anderhalf jaar lang onderzoekt Tamira met hulp van Chantal wat er in haar hoofd gebeurt. Waar komende de triggers vandaan? Hoe ga je daar mee om? Wat heb je nodig? Welke patronen spelen er in het contact met je ouders? Door de coaching komen er inzichten boven. Langzaam worden de situatie en de voorgeschiedenis in kaart gebracht en komt Tamira tot de kern van haar problemen.
Het zijn diepgaande coachgesprekken. Maar niet alleen Tamira wordt aan het werk gezet. Langzaam maar zeker wordt ook de omgeving betrokken. Zo vinden tijdens gezinscoaching verzoenende gesprekken plaats met haar ouders.
“Een onderwerp wat steeds terugkwam is tijd” vertelt Tamira, “de mensen om me heen moesten loslaten dat mijn herstel meer tijd kostte dan ze dachten. Dat het niet in een vingerknip gebeurt. Het is eerder als een exponentiële lijn. Het begint heel langzaam en schiet pas later in grote sprongen vooruit.”
Ook bij Tamira is lange tijd bijna niets van het herstel te zien. Voor de buitenstaander althans. Tamira en coach Chantal merken wel degelijk grote stappen. Die zitten echter van binnen: de patronen, triggers en trauma’s die meespelen worden steeds duidelijker. En dat is heel belangrijk!
Tamira legt uit. “Je kunt wel tools gaan geven, maar als je niet begrijpt hoe het zit en waar het vandaan komt, dan loop je vanzelf opnieuw vast. Dan kom je daarna in een nieuwe situatie die net wat anders is dan de situatie waarin je de tools hebt geoefend en dan werken je trucjes ineens niet meer.” “Maar als je echt inzicht hebt,” vervolgt ze, “als je begrijpt waarom dingen gebeuren en hoe het werkt, dan kan je vaardigheden écht gaan toepassen.”
Via externe specialisten gaat Tamira verdiepend verder aan de slag om haar trauma’s te verwerken en beter om te leren gaan met de hoogbegaafdheid die ook meespeelt in de problemen. De coachgesprekken met Chantal blijven een vast ankerpunt waar Tamira heel veel aan heeft. Ook helpen de activiteiten op de zorgboerderij haar om steeds verder conditie op te bouwen en beter in haar vel te gaan zitten.
Na anderhalf jaar coaching komt begin 2020 het omslagpunt.
“Alles was eigenlijk wel in kaart gebracht” blikt Tamira terug. “Nu moest ik dingen gaan toepassen. Eigenlijk kwam dat erop neer om mezelf de hele tijd in kleine stapjes bloot te stellen aan enge dingen.” En ook daarin blijkt het belangrijkste ingrediënt: tijd. Grotere doelen worden in de kleinst mogelijke stukjes opgedeeld om het makkelijker te maken om over de angst heen te stappen. Zo wil ze graag uiteindelijk een opleiding gaan volgen. Dat grote doel wordt opgebroken in kleinere stappen. Te beginnen op de zorgboerderij.
De varkens blijken een goed startpunt voor haar. Verscholen in een hoekje van het landgoed waar het rustig is, kan Tamira op haar eigen tempo zelfstandig aan de slag. Vanuit het rustige hoekje leert ze stap voor stap steeds meer uit haar schulp te kruipen. Als haar zelfvertrouwen groeit en de angst minder wordt, helpt de volgende stap – het volgen van een tweedaagse cursus – haar om verder te oefenen. Het gaat langzaam, maar Tamira zet prachtige stappen, steeds verder richting haar doel.
In deze woelige periode vol ontdekkingen en ontwikkelingen, is De Peerdegaerdt als een veilige haven voor Tamira. Ze voelt zich heel erg welkom en vindt op het landgoed een warm thuis.
“Op De Peerdegaerdt wordt zo’n veilige plek voor mensen gecreëerd” vertelt ze met een glimlach, “je wordt hier volledig geaccepteerd zoals je bent. En je krijgt de ruimte die je nodig hebt om te herstellen en groeien”.
Coach Chantal is in Tamira’s herstelproces als een stabiele factor altijd aanwezig. Ze helpt Tamira om steeds opnieuw de rode draad te blijven zien. Als de emoties hoog oplopen en Tamira door haar hooggevoeligheid niet meer helder kan denken, is Chantal er om de boel op een rijtje te zetten en de focus op de juiste plek terug te leggen.
“Jij bent altijd degene geweest die vertrouwen in mijn had” benoemt Tamira dankbaar. “je moedigde me altijd aan en gaf me een enorm veilig gevoel.
Haar hond Dyfra maar ook de dieren op De Peerdegaerdt maken de interesse en fascinatie voor cooperative care voor dieren steeds groter. Ze oefent onder andere clickertraining samen met de varkens van De Peerdegaerdt. Ze denkt na over een plan om een zo verrijkt mogelijk verblijf voor de varkens te creëren. De energie en inspiratie gaan steeds meer stromen.
Tamira maakt een account aan op sociale media en deelt haar ontdekkingen over cooperative care met haar hond Dyfra. Het blijken de eerste stappen op weg naar haar eigen bedrijf. In 2020 start Tamira met ‘Zorg zonder Dwang’, een eigen (online) trainingspraktijk. Met haar praktijk begeleidt ze hondeneigenaren bij het trainen van hun hond op een manier waarbij samenwerking centraal staat.
“Eigenlijk heeft Tamira het trauma en de leerstukken die ze zelf heeft meegemaakt vertaald in een ethisch programma voor honden” vertelt coach Chantal trots, “Ze heeft dat in een compleet nieuw jasje gestoken en geeft hiermee een stem aan honden die het zelf niet hebben.”
Tamira knikt enthousiast.
“Dat is ook mijn grootste drive; honden en andere dieren die niet gehoord en gezien worden een stem geven. Zo wil ik trauma bij deze dieren voorkomen of verminderen.”
Dus daar zitten ze dan, Chantal en Tamira. Na een lange reis vol doorleefde pieken en dalen heeft Tamira haar doelen bereikt. Ze is in opleiding tot kynologisch instructeur en heeft een bloeiend eigen bedrijf. Ze heeft energie voor tien en straalt wanneer ze over haar leven vertelt. Tamira voelt zich gelukkig.
Vol dankbaarheid kijkt Tamira terug op de diepgaande coaching en de persoonlijke manier van begeleiding die ze in het thuiszittersprogramma van Landgoed de Peerdegaerdt heeft gekregen. Ze kan nog niet helemaal beseffen dat ze nu afscheid neemt.
“We nemen ook niet echt afscheid, hoor” zegt Chantal met een glimlach, “we blijven elkaar gewoon volgen.”